Lost Homelands Exhibition 2022The Greek-Australian Cultural League Steps Gallery, 62 Lygon Street, Carlton
|
|
Below are the two pictures by me which were exhibited.
“My Mother’s Childhood Home, Kythrea”
I have tried here to portray my mother’s family home in Kythrea as I recall it from 1968 when I was 15 years old. That was the year our family returned to Cyprus for the first time since leaving for England in 1955. My great grandmother was living alone in the house when we visited, and I was seeing her for the first time.
The house was at the northern edge of the village on the road leading up to Kefalovrisos—a spring which gushed water all year round. From there the road continues up and over the Pentadaktylos mountain to Kyrenia on the north coast.
The Kefalovrisos spring was the source of the stream which ran down the left side of the road and watered the gloriously shady plane tree which grew near the house.
The Turkish Army overran the village in 1974. Fortunately my great grandmother Panayiota had died by then, and she didn’t have to endure that horror. Following the invasion and occupation, the house was stolen by a high ranking Turkish Army officer. A few years later the stream dried up.
The last time my mother visited her childhood home was in 1972.
Pavlos Andronikos
November 2022
“Το πατρικό σπίτι της μητέρας μου στην Κυθρέα”
Προσπάθησα εδώ να απεικονίσω το πατρικό σπίτι της μητέρας μου, όπως το θυμάμαι από το 1968, όταν ήμουν 15 χρονών. Ήταν η χρονιά που η οικογένειά μου επέστρεψε στην Κύπρο για πρώτη φορά από τότε που φύγαμε για την Αγγλία το 1955. Η μητέρα της γιαγιάς μου ζούσε ακόμα, και κατοικούσε στο σπίτι μόνη. Τότε ήταν που την συνάντησα για πρώτη φορά.
Το σπίτι βρισκόταν στη βόρεια άκρη της Κυθρέας στο δρόμο που οδηγεί στον Κεφαλόβρυσο, μια πηγή που ανάβλυζε μπόλικο νερό χειμώνα καλοκαίρι. Από τον Κεφαλόβρυσο ο δρόμος συνεχίζει προς τα πάνω, πέρα από την κορυφή του Πενταδάκτυλου, προς την Κερύνεια στη βόρεια ακτή της Κύπρου.
Το νερό κατέβαινε σαν ρεματιά από τον Κεφαλόβρυσο, και έτρεχε στην αριστερή πλευρά του δρόμου, όπου πότιζε τον δροσερό πλάτανο απέναντι από το σπίτι.
Ο τουρκικός στρατός κατέλαβε το χωριό το 1974. Ευτυχώς η προγιαγιά μου, η Παναγιώτα, είχε πεθάνει πριν, και δεν την έζησε αυτή τη φρίκη. Μετά την εισβολή και την κατοχή, το σπίτι το έκλεψε υψηλόβαθμος αξιωματικός του Τουρκικού Στρατού. Λίγα χρόνια αργότερα η ρεματιά στέρεψε....
Η μητέρα μου επισκέφτηκε το πατρικό της σπίτι για τελευταία φορά το 1972.
Μετάφραση: Ευγενία Μωραΐτη OAM
“Mourning the Missing, Cyprus 1974”
The Turkish invasion was a vicious brutal affair. Numerous war crimes were committed by the Turkish soldiers and their Turkish Cypriot helpers. Captured Greek soldiers and civilians were often slaughtered in cold blood. Women were gang raped and then killed. Some prisoners were taken back to Turkey to be paraded through towns and villages. Some never returned. When it was all over, 1,619 Greeks were unaccounted for: soldiers, civilians, children, women.
In the above picture the woman in black, Katina Papademosthenous, is holding a portrait of her missing father. Every year she honours him, carrying his portrait at the head of ΣΕΚΑ Victoria’s commemorative protest rally. It is a public display, but her grief is dignified and private. That sad steady gaze breaks my heart.
Pavlos Andronikos
November 2022
“Πένθος για τους Αγνοούμενους, Κύπρος 1974”
Η τουρκική εισβολή ήταν μια βάναυση υπόθεση, που αποκάλυψε την αιμοβόρα κακία των εισβολέων. Πολλά εγκλήματα πολέμου διαπράχθηκαν από τους Τούρκους στρατιώτες και τους Τουρκοκύπριους βοηθούς τους. Τους αιχμάλωτους Έλληνες στρατιώτες και πολίτες συχνά τους έσφαζαν εν ψυχρώ. Τις γυναίκες τις βίαζαν ομαδικά και στη συνέχεια πολλές φορές τις δολοφονούσαν. Μερικοί κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στην Τουρκία. Εκεί τους έσερναν σε πορείες μέσα σε πόλεις και χωριά. Αρκετοί δεν επέστρεψαν ποτέ. Όταν σταμάτησαν οι μάχες, 1619 Έλληνες παρέμειναν αγνοούμενοι. Ανάμεσά τους στρατιώτες, πολίτες, παιδιά, γυναίκες.
Στην παραπάνω εικόνα η γυναίκα με τα μαύρα, η Κατίνα Παπαδημοσθένους, κρατά ένα πορτρέτο του αγνοούμενου πατέρα της. Κάθε χρόνο τον τιμά, κρατώντας το πορτρέτο του στην πορεία διαμαρτυρίας της ΣΕΚΑ Victoria, στη Μελβούρνη. Είναι δημόσια η εμφάνιση, αλλά η θλίψη είναι προσωπική και γνήσια. Αυτό το λυπημένο σταθερό της βλέμμα ραγίζει την καρδιά...
Μετάφραση: Ευγενία Μωραΐτη OAM
All pictures © Pavlos Andronikos. All Rights Reserved.
